Reizen langs de Rivièra

Zonnehoed, treinraam, Breil-sur-Roya

Waren geliefde en ik op de juiste trein gestapt, de dag ervoor op het stille stationnetje van Olivetta San Michele, we hadden het tafereel op het perron de andere dag, en alles wat erop volgde, gemist. Hoe het in een ongewoon warme maand juni aan de Frans-Italiaanse Rivièra steeds anders kan uitpakken - en toch kan slagen.

De vertrektijd klopte verraderlijk, die eerste dag, maar de trein nam ons op het enkelspoor mee de verkeerde kant op, kustwaarts naar Ventimiglia, voorlopig onomkeerbaar: de trein terug ging pas veel later op de dag. Was Ventimiglia ons voor een lange dag te druk en te warm, de ingelaste bestemming van San Remo bleek, inmiddels midden op de dag, uitgesproken heet.

Ingelaste bestemming

Op het terras aan de Middellandse Zee serveerde onverschillig personeel er een onverwacht goede lunch. Een jonge Italiaanse tuitte haar opgedikte lippen voor haar disgenoot, discreet testte ze haar adem. We zagen ze met enige onderlinge afstand weglopen. Wij zochten de schaduw van palmbomen op de kortste weg terug naar het station.

Na onze omzwervingen terug op station Olivetta San Michele liepen we, een coupévol terreinfietsen mijdend, alsnog vast op een effectieve blokkade door manshoge koffers. Onparlementair worstelden we ons de trein uit, vastberaden een volgende onvrijwillige rit te voorkomen. Maar de ervaringen van dag één hebben ons niet ontmoedigd.

Treinreis door het berglandschap

Want vanuit de auto hebben we de treinverbinding gespot hoog door het berglandschap: we voelen voor een gekoelde treinreis met spectaculair uitzicht van twee keer zeker twee uur. De andere dag terug dus op het kleine perron. Een vrouw schikt er een sjerp in de Italiaanse kleuren om de frêle torso van een grijze man in een net pak. We wachten op het eerste gesuis in de rails.

Amper staat de trein stil of uit verschillende deuren drommen groepen vrouwen het perron op, vrolijk zwaaiend met vlaggen en vaantjes. De man met de sjerp, ik houd hem voor de burgemeester, gaat mild glimlachend met het gezelschap op de foto, een banier met tekst en logo’s voor zijn buik. Alles gaat terug op de trein, de waardigheidsbekleder blijft achter.

Zekere leeftijd

In de trein is het feest: de vrouwen van een zekere leeftijd nestelen zich weer in de banken en vullen tijd en ruimte met eten en babbelen. Wij delen in de baklava, servetje erbij. Op mijn vraag naar de gelegenheid volgt een uitvoerig antwoord, Engels of Italiaans, geen idee, ik glimlach. Alles fascineert, binnen en buiten de trein, rivier de Roya in de diepte.

Het blijft niet bij één burgemeester: het tafereel herhaalt zich, in het stukje Frankrijk is de sjerp blauwwitrood, de vrouwen zorgen steeds voor vrolijke groepsfoto’s. Langzaam verzamelen zij hun afval, we naderen de eindbestemming, Cuneo. Het landschap wordt vlakker, we herinneren ons de vraag van onze gastheer of we het zeker weten, Cuneo.

Apatisch zoontje

In Cuneo biedt de dienstregeling twee opties: binnen het uur terug, of er een middag doorbrengen. Al op het stationsplein, kaal en heet en omzoomd door Oostduits aandoende gebouwen, is dat snel beslist. We drinken vieze cappuccino, verbazen ons over het apathische zoontje van de restaurateur en melden ons met ruime marge voor de terugreis.

Het ging om de reis, niet de bestemming, zeggen we wijs, in de trein terug. Zit er vandaag een verhaal in? Dan moet ik een foto, anders leest niemand me. Intussen weten we dat het beeld steeds op zwart gaat door veelvuldige en soms langdurige tunnels. Die zie ik op het schermpje turend niet aankomen, geliefde declameert van de bordjes de lengte in meters.

Breedgerande zonnehoed

Herkenbaar op de foto wil geliefde niet dus dat wordt de breedgerande zonnehoed. Een typisch Zuid-Frans of Italiaans landschap heb ik bedacht, na vele pogingen heb ik iets, hoed, treinraam, landschap. We zien Breil-sur-Roya, in 2020 zwaar getroffen doordat de Roya bij extreme regen buiten zijn oevers trad en alles op zijn weg meevoerde, Breil berooid achterlatend.

We schijnen in San Remo best wat te hebben gemist. Of die getuite Italiaanse succes had, we weten het niet. Komt het jongetje uit zijn apathie, het blijft een vraag. Welk feestje de vrouwen vierden met hun burgemeesters, geen idee! Maar met vragen is goed te leven, van de vele foto’s blijkt er één heus bruikbaar en van de memorabele treinrit hadden we niets willen missen.