Het punt is, ik begin ermee en houd niet meer op, de hele dag niet, praten met wie ik tegenkom, ik communiceer me te pletter.

Onverwacht komt zoveel bij elkaar: toen en nu, veel toen eigenlijk. Het wordt een gesprek tussen mannen – maar aardige mannen.

Hoe kan je met jezelf leven? schreef mijn dochter me ooit. Maar dit was nog veel erger. Ik had dat oude beestje nooit mee moeten nemen.

Na het opgebroken stationsplein doemt het Molenpleintje als een verschijning voor me op. Het heeft alles wat ik me wens. Is het echt?

Maar ze deed het niet, ja op de hotelkamer, even. Frankrijk, zomeravond, sjieke badplaats, het beloofde zoveel.