Kipje Gerda, inmiddels flink aangekomen

Kipje Daisy was angstig en bedeesd, altijd al onderaan de pikorde en nog maar kort uit de legbatterij. Eten moet ze op anderen veroveren dus dat gaat, nog steeds, gehaast en hapsnap. Maar die angst is hélemaal over: we hebben de echte Daisy leren kennen. Bleef ze eerst hangen bij het kippenhok en vond ze de naastgelegen kas lekker warm en veilig, nu is ze de eerste en de snelste en holt ze voort­durend achter ons aan. Mondig is ze: pas dacht eega rond half zes nog weg te komen zonder eten geven maar om de hoek van de stal riep Daisy eega niet mis te verstaan terug: etenstijd! Een kleine kier benut ze om met grote vanzelfsprekendheid hele reizen te maken door ons huis en als ik een bakje gekookte rijst voor ze pak inspecteert ze reikhalzend de inhoud van de koelkast. Nog steeds onderaan de pikorde redt Daisy zich meer dan uitstekend, het enthousiaste en wat overactieve kipje dat haar best moet doen, dat grote afstanden hollend aflegt (hoezo Daisy, Speedy Gonzales! zegt eega) en dat onze nabijheid zoekt, onverwacht aanhankelijk voor een kip.

Kleur op de wangen

Oude gewoonten keren onder leiding van prachthaan Barry terug. ’s Ochtends na het ontbijt wandelt ons pluimvee het stalpad af richting tuin, waar ze, meestal tenminste bij elkaar in de buurt, de omgeving afschuimen, altijd met een schuin oog naar mijn keuken, waar veel goeds vandaan komt. Soms blijft een kipje achter, of wandelt ze terug, om een ei te leggen. Als eega in de bodem krabt doet Daisy dat ook. Op rustmomenten pikken ze hun veren: begint er één, dan volgt de rest. En de nieuwe kipjes ontdekken het zandbad: kuiltje maken, zand met een poot vanachter over zich heen gooien, zich er nog dieper in werken, genieten. De voormalige legkipjes eten kuikenmeel, legbrokjes, zaden, grit, wormpjes, braam, kiwi, banaan, niet te vaak tomaat, rijst en pasta, naast wat ze zelf opkrabbelen: ze komen aan en krijgen kleur op de wangen en de kam­metjes.

Ze heeft helemaal geen vlees op de botten, zei de dierenarts verbaasd over oudgediende Gerda. Dat had ze nooit gehad, maar nu was ze ook al lang ziek. Met de nodige medicijnen kwam ze er langzaam bovenop en inmiddels is ze flink aangekomen. Kreeg ze zo weinig eten te pakken, voorheen onderaan de pikorde? We houden nu in de gaten dat iedereen eten krijgt want met Speedy Gonzales erbij kunnen anderen tekort komen, zeker als we een eigengelegd eitje gekookt teruggeven: dan is ze niet te houden, zelfs niet als Gerda haar gevoelig en aanhoudend in de nek pikt. Dit vraagt om ruimtelijke strategieën, vooral het eten spreiden. Dan nog zoeken de kipjes steeds elkaars bakjes op, in een carroussel gedicteerd door de pikorde, met Daisy als de heen en weer schietende libero.

Egeltje Hercules

Hoe is het nu met dat piepkleine egeltje dat we naar de egelopvang brachten? Het bleek een meisje van twee weken dat een schamele 77 gram woog. Het is voor de egelopvang opgevangen door een familie die haar niet minder dan Hercules noemde (klein misverstand over het geslacht) en de eerste tijd elke drie uur voedde, dag en nacht. Vader, moeder en zonen van 18 zijn compleet verliefd op het beestje: ze moeten zich beperkingen opleggen in het contact, anders wordt het een knuffeldier in plaats van een egel die zich in het wild kan redden. De slimste egel van Nederland, zweren ze, maar ze eet slecht en is veel te licht: twintig gram lichaamsgewicht erbij is al een hele hijs, ze weegt nu 180 gram dus de lat van meer dan 600 gram voordat ze kan worden uitgezet ligt voor de winter vast te hoog. Misschien moet ze na uitzetten nog wat begeleid… oppert de opvangfamilie, die niet gemakkelijk los kan laten. Wij waren op het eerste gezicht ook helemaal verkocht dus we kunnen ons er alles bij voorstellen. Hercules is welkom, hoeveel zorg ze ook behoeft. Wie een egel redt, redt de wereld.