Bruin kipje Daisy verzamelt bijnamen: Speedy Gonzales (Daisy is de snelste), Toet toet (dat zegt ze zelf) en Terror-Daisy (voor de witte kipjes). Witte kipjes, dat is voor iedereen wennen. Witte Margriet zit goed in de veren en heeft een trotse staart; witte Fleur is kaal aan het kontje, de borst en de rug, wat niet veel overlaat om haar kwetsbaarheid te bedekken. De paar beginnende veertjes op haar staart waren na een incident ook weg. Wat was er gebeurd, kort na haar entree hier? We verdenken Terror-Daisy maar Madelief is niet per se onschuldig. Beide samen noemen we soms de brownshirts en ze eten en slapen voorlopig gescheiden van de rest, voor de veiligheid van de witjes.

Bloedsporen afdekken

We haalden de witte kipjes weer in Ochten en zelfs voor witte kipjes waren ze schuw en angstig: de aardige mevrouw van ‘Red een legkip’ had een vangkooi nodig en legde uit dat de twee tussen schar­rel­kippen absoluut onderaan de pikorde hadden verkeerd. Thuis hielden we ze voorlopig apart en we kochten een busje alu-spray, zonder verwijl te gebruiken om bloedsporen af te dekken, want anders pikken kippen door, zelfs tot de dood erop volgt. Dat incident waarbij kaal Fleurtje haar laatste staartveertjes kwijtraakte, het blijft raden maar ik zie als schrikbeeld een lynchpartij voor me: mob violence in het kippenhok. Steeds is mijn eerste blik: is Fleurtje nog heel. Soms zoekt ze veilig­heid op een hoge stok. Overal zorgen we voor uitwegen: de witjes moeten kunnen ontsnappen aan hun bruine soortgenoten.

De bruine kipjes Madelief en Daisy arriveerden vier weken vóór de witte, mager en kleurloos uit de legbatterij maar heel snel goed op gewicht en prima in de veren. Terror-Daisy ruikt met nieuw zelfvertrouwen haar kansen: niet langer onderaan! Venijnig achtervolgt ze Margriet, die er vrij stoïcijns op reageert, en kale Fleur, die alleen maar hard kan wegrennen. Heeft Daisy beet, ze laat niet snel los: het is of die krachtige snavel in ons eigen vel pikt. Tut tut! waarschuw ik Toet toet vinger­knippend als ze Fleur benadert en wat blijkt: dat snapt ze best. Het overblijvende kipje van de eerste lichting hier, Gerda, ooit uiterst mager en weken balancerend op de rand van de dood, is zwaar gewor­den en traag en gemoe­­delijk en ze raakt de draad kwijt: we moeten haar, ze lijkt wel dement, regelmatig terug­brengen naar haar hok. Onaantastbaar in de hiërarchie bemoeit ze zich niet met de strubbelingen tussen wit en bruin.

Witte wezens

Prachthaan Barry kijkt het aan en heeft moeite in de witte wezens kippen te herkennen die zijn zorg verdienen. We sluiten hem samen met ze op en langzaam zoekt hij toenadering. Eega staat erbij te juichen als hij eindelijk Margriet pakt: erkenning, dat belooft wat! De witte kipjes, aanvankelijk wegstuivend bij elke beweging, beginnen ons op te zoeken en als ik Gerda troostend over haar flanken aai durft Margriet al bijna ook. Geruststellend pratend beweeg ik me langzaam door het hok en tussen brown­shirts en witte kipjes groeit enige ontspanning. Bezet een kipje het favoriete hokje om een ei te leg­gen, een andersgekleurd kipje voegt zich er zonder morren bij. Nu wij nog: na een middag winkelen spoeden we ons naar huis. De kledingverkoper reageert begripvol: de kipjes moeten voor de nacht uit elkaar gehaald!

En Hercules, het egeltje dat we piepklein in bescherming namen? Die is door de zorgzame familie onder auspiciën van de egelopvang Roosendaal naar een beschermde tuin gebracht: ze moest de kooi uit maar kan nog niet zelfstandig de winter door. Ik mag haar op de laatste avond binnen even vast­houden en haar natte, zoekende neusje aan mijn neus voelen snuffelen. Het klikt, consta­teert de familie. In het voorjaar komt ze hier. Haar sneller groeiende kooigenootje Lea konden we wel al uitzetten. Het bakje egelvoer is elke ochtend leeggegeten. Een veilige plek bieden aan al wat leeft: het gaat niet vanzelf maar mooier streven bestaat niet.