Katten miauwen onderling niet, lezen we. Kleine Poes mauwde eerst geluidloos naar ons maar ze werd snel verbaal: van het korte, opgewekte prt (hoi) als ze langsloopt of naar buiten gaat (dag) en het uitdagende pwiew! (toe dan!) als ze wil spelen, tot het verhaal dat ze kwettert na een onbedoelde nacht buiten. Ruikt ze vis, dan huilt ze als een baby: miaaaauw (ik wil ook, schiet nou op!). Eega geeft het haar niet direct, zo mooi vindt ze dat gepiep en gedraai.

Smartelijk bekje

Poes piept en trekt haar meest smartelijke bekje als ze naar binnen wil. Wil ze naar buiten, dan gaat ze ingetogen voor een deur zitten, of verspreidt ze juist zoveel onrust dat we graag raam of deur voor haar openen. Bij trek gaat ze met haar kopje richting keuken zitten: verzet iemand een voet, dan loopt ze aanmoedigend die kant op. Ze kan luid en laag brommend spinnen. Eega en ik zeggen: waar staat die auto met draaiende motor?? Maar dat is dan Poes.

Haalt ze gekkigheid uit, dan gaan de pootjes uit elkaar en de oortjes naar achter en zwiept haar staart. Komen we buiten, dan schiet ze van vreugde de ene boom in na de andere: kijk mij! Weglopen met de achterpootjes schuin achter de voorpootjes en de staart scheef beduidt plezier. Springt ze met veel geritsel uit de struiken om ons te laten schrikken, dan landt ze op vier pootjes voor onze voeten en loopt ze tevreden weg: ze heeft succes!

Verlatingsangst

Poes heeft karakter, zeggen we. Ze heeft ook een psychologie, ontdekten we. Net buiten het hek voor een wandelingetje stonden we verschrikt stil: zo luid en klaaglijk hadden we nog geen kat gehoord. Het bleek Poes die ons zag vertrekken en wat we hoorden was pure verlatingsangst. We maakten rechtsomkeert, hebben haar geaaid en getroost en maakten los van elkaar omtrekkende bewegingen rond huis en schuur om uiteindelijk ongemerkt, en maar voor even, ons hek uit te sluipen. Poes verdriet doen: dat nooit.