Maar ze deed het niet, twee keer niet, ja op de hotelkamer, even, maar toen was het moment voorbij. Frankrijk, zomeravond, voormalige sjieke kuurplaats, het beloofde zoveel.
De romantiek kwam die avond niet direct op gang. De oudere, ongezond ogende man met een kogelronde buik had op het terras geen succes met de jongere vrouw verderop, ook alleen aan een tafeltje. U bent ook aan het kuren? had hij bedacht, maar dat ontkende zij en vanaf dat moment deelde zij vals lachend haar verhaal met haar onzichtbare achterban, inclusief een foto van haar would-be amant die onverstoorbaar doorat aan rundvlees en friet, weggespoeld met een half flesje wijn dat hij met kennersblik had beproefd. Hij was bepaald geen adonis maar met haar, die heur neus voor hem ophaalde, had hij zijn eisen ook niet hoog gesteld. Naast ons moest de voor een jong stel geserveerde maaltijd wachten op afronding van hun beider draadloos contact met derden. Jonge mensen, glimlachte mijn metgezel, betoverend in de dalende zomerzon.
Maatje 36
Op het volgende terras zat de stemming er goed in: we hoorden de lage tonen van de live muziek al van verre. Aan de overkant van de straat zochten we een bankje om de zangeres en de gitarist te volgen, ondersteund door muziek uit een computer, hij een oude rocker met weinig beweging of mimiek, zij niet meer jong maar energiek en gedreven, tussen de nummers grapjes makend over het gemak waarmee ze vanaf een zekere leeftijd gewicht wint, twee kilo op één salade. Niettemin konden we ons haar beweerde maatje 36 van indertijd wel voorstellen en haar jeugdige sprongetjes misten niet hun uitwerking, zeker toen ze er met 99 Luftbalons in authentiek Duits de stemming helemaal in bracht. Tussen de tafeltjes, waar aangenaam werd doorgedronken, danste ieder op zijn eigen manier.
Vanaf ons bankje keken we vooral naar een jongetje van een jaar of zes met een wit petje, klep in de nek, een kort rood broekje en discolichtjes in de zolen van zijn sneakers. Voortdurend staken zijn armpjes omhoog, band en gezelschap aanvurend, wijsvingers ritmisch priemend in de lucht, met op gepaste tijden een professioneel wegwerpende beweging vanuit de ellebogen voor extra aanmoediging. Hij liet zijn ijscoupe ervoor staan: dit was zijn avond, niemand evenaarde zijn enthousiasme. Langsrijdende automobilisten bekeken alles door hun open raampjes en jongens op scootertjes maakten een extra rondje.
Stiekem gedanst
De avond was voor mooie mensen: de duistere man die binnensmonds pratend voor het terras heen en weer beende, zo’n soort zelfbenoemde, overbodige verkeersregelaar, werd verzocht te vertrekken toen hij zich verstoutte op een gemeentebank plaats te nemen. Een lange, oudere man danste vrij soepel bewegingen als van Lindy Hop met een vitale leeftijdgenote, die later plaatsmaakte voor een aanzienlijk jongere vrouw. Leuk, hij danst met dochter of schoondochter, dachten we, maar de dans werd afgerond met een langdurige, aandachtige kus op de mond. Liefde was in de lucht. Samen bewonderden we enkele jurkjes met, dit terzijde, blondgestaarte meisjes erin, met hun maatje 36 nog niet gek lang onderweg in de volwassenheid. Toen mijn metgezel zei zich die jurkjes te willen toeëigenen kon ik me haar daarin naadloos voorstellen en waren die meisjes alweer vergeten.
Niet dat ik van mijn metgezel op die bank geen kus kon krijgen, maar toen ik moed had verzameld vroeg ik haar met mij te dansen. Ben je gek, zei ze tot mijn verrassing, hier op de stoep zeker: ik dacht dat ze erop had zitten wachten, wilde me niet laten kennen en zag ook kansen. Ik liet het zo, maar offreerde haar later nog eens mijn hand. Niets daarvan. Op de hotelkamer kwam ik erop terug en toen deed ze met de soepelheid van haar bouw en haar jonge jaren enkele dansbewegingen, het eerdere gemis nog eens aanzettend. Ik heb stiekem met je gedanst, zong ze als troost, maar dat was mij toch te verstolen. Door het open raam hoorden we een verre band spelen.
(Vittel Fr. 8 juli 2022)