Boeken zijn van nu

In de Oekraïne-oorlog worden diverse grenzen overschreden. Steeds komt de laatste grens in zicht: de inzet van atoomwapens.

Overleven en sterven in schuilkelders is terug in Europa. De tijd van vredesmissies is voorbij. Kan Poetin er een eind aan maken, graag?

Rusland op een cruciaal moment op afstand houden, we hebben het meer gedaan. Het was geen wijsheid. Regime change of niet, Rusland ≠ Poetin.

‘Politionele acties’ heten nu koloniale oorlog maar ‘oorlogsmisdaden’ vermijden we liever. Woorden maken verschil, ook in politieke excuses.

Oorlog over Oekraïne? Is dat van deze tijd? Rusland is goed in maskering, misleiding en intimidatie: dat werkt wonderwel.

Ik huiver: de 20ste eeuw is terug in een multipolaire, digitaal verbonden maar verdeelde wereld met existentiële problemen.

Mensen gaan bomen graag te lijf. Het raakt ons in wat we zijn: we zien het in de eik in de tuin, de rode beuk waar we onder zitten.

Onze kipjes veranderden mijn kijk op de schepping. Kan ik in het nu aanwijzen waar we ons straks over zullen schamen?

Het boekwinkeltje ging maar door: kamer na kamer en kelder na kelder, steeds smaller en bedompter, de catacomben van een wereldstad.

Instortende gebouwen in een ontvolkt Londen, de mensheid geslagen door blindheid en spaarzame overlevers in een apocalyptische wereld...

Het gebeurt ver weg, buiten ons blikveld of zonder besef van causaliteit of verantwoordelijkheid. We wisten het niet is geen verweer.

De eigenaar volgde in de diepe stilte elke stap over krakende vloeren tussen de kasten met tweede¬hands¬boeken en hoorde me een boek pakken.

Bij het passeren van de Tourkaravaan op de Stadhuisbrug lijken de toeschouwers met gestrekte arm een foute groet te brengen.

Aan de literatuur over de voorbije bezetting en onderduik ontleen ik geen handleiding meer voor ontsnappen aan een onvrije toekomst.

In korte, losstaande teksten cirkel ik om de zelf opgeworpen vragen heen met allerhande kwesties van plaats en tijd. Ik ben benieuwd!